Lifestyle • Dyslexie

Dit artikel heb ik in de begin tijd van mijn blog geplaatst! Nu dat dit thema de laatste tijd weer veel aangesproken word, wil ik het nogmaals met jullie delen ook omdat ik er nog altijd heel veel vraag over krijg. Zodat men ziet dat mensen met dyslexie niet dom zijn, alleen de dyslexie bij hun een 'beperking' is! En ja, ik kan zeggen dat ik ondanks mijn dyslexie toch heel veel bereik heb, en gelukkig ben ermee. Vandaar dat het meer als een 'beperking' zie dan als een las! 


Iedereen heeft het wel eens gehoord, of kent iemand die dyslexie heeft. Je heb heel veel soorten van dyslexie, maar die ga ik in dit artikel niet allemaal bespreken. Ik zal jullie vandaag vertellen over de dyslexie die ik heb en hoe ik er mee heb leren omgaan.

Veel kinderen krijgen tegenwoordig veel vaker de stempel dyslexie, terwijl kinderen die het echt hebben niet serieus genomen worden. Als iemand ook maar beetje moeite heeft met schrijven, lezen of andere zaken wordt meteen gezegd 'Die heeft dyslexie'.

Toen ik na de basisschool ging, merkte ik dat ik lezen helemaal niet leuk vond. Maar ook thuis merkte ze dat ik vaak worden schreef zoals je ze wel uitsprak maar niet schrijft. Zo was dat ook met lezen, ook wel radend lezen genoemd. Mijn ouders hadden toen al het idee dat het misschien dyslexie kon zijn, maar toen ook nog bleek dat ik op school niet helemaal mee kwam met de lesstof besloten ze actie te ondernemen. 
Mijn ouders hebben toen aangevraagd om een test te gaan doen, om te kijken of ik dyslexie heb ja of nee. Natuurlijk moet de school deze test ook goed keuren en dat werd niet gedaan, wat nu ook nog heel vaak voorkomt. Mijn ouders hebben toen gevochten om te zorgen dat ik de test kon doen, en wij ook zekerheid hadden. Toen ik bleef zitten in groep 3 heeft uiteindelijk na heel veel zeuren van mijn ouders de school ingestemd met een test. 
Al vrij zelf zat ik bij het bureau waar de testen werden afgenomen, als ik er nu aan terug denk weet ik weer hoe verschrikkelijk ik dat vond. De testen die ik kreeg zijn voor mensen zonder dyslexie heel makkelijk te maken. Na de testen en de onderzoeken werd inderdaad verteld dat ik dyslexie had, en dan een redelijk erge vorm van dyslexie.

Toen dit eenmaal bekend was hebben mijn ouders besloten mij na een speciale school te sturen, waar ik meer hulp zou krijgen bij taal. Het was natuurlijk even wennen voor mij, maar ook fijn dat ik extra begeleiding kreeg bij de onderdelen waar ik de meeste moeite mee heb. Ook op deze school ben ik vrij lang met mijn lees niveau op navi 3/4 gebleven, maar dit kwam ook door de testen. Als bij mij een lees test werd afgenomen op tijd, schoot ik helemaal in paniek en kwam ik niet vooruit met lezen. Bij de mevrouw waar ik heen ging voor extra bijles gaf al aan dat ze me niet moesten zeggen dat het op tijd was en de klok moesten verstoppen, en inderdaad dat hielp.
Iedereen wat op de basisschool zit moet de cito toets doen, en ja ik moest die ook doen. Uit de gegevens van de cito bleek dat ik na een soort praktijkschool moest. Maar hier waren mijn ouders het niet mee eens, hun wisten en vonden dat ik meer kon. Mijn ouders hebben mij toen zonder dat de school het wist aangemeld bij een middelbaren school, waar ik de eerste 3 jaar nog extra begeleiding kreeg. 

En ja ik werd aangenomen!!! Eenmaal op deze middelbaren school werd ik heel goed geholpen, en kreeg ook de hulpmiddelen ervoor. De hulpmiddel die ik toen gebruikte was SPRINTO, deze leest de teksten voor en laat je merken aan de klanken als je een woord of zin niet goed geschreven heb. En ja dit gebruik ik nog heel vaak. Bij de eindexamens van deze middelbaren school ben ik goed doorheen gekomen en werd ook op mijn vervolg opleiding aangenomen. Op de middelbaren school was iedereen gelijk, want iedereen had wel iets. Zoals Dyslexie, ADHD en ga zo maar door.

Toen ik op het ROC kwam, begon alles weer van voor af aan. Mijn hulpmiddel en dyslexie verklaren werden niet goedgekeurd, dat betekende dat er geen extra rekening werd gehouden met de spelling. 
Hier hebben mijn ouders en ik ook weer heel hard gevochten zodat mijn verklaring en hulpmiddel werden geaccepteerd. En gelukkig vlak voor mijn eindexamen werd het goed gekeurd. 
Nu ben ik werkzaam op een assurantie kantoor, hier wou ik altijd al werken maar vaak gedacht dat het door mijn dyslexie niet haalbaar was. Ik werk hier nu met veel plezier en door mijn hulpmiddel gaat het schrijven en spellen me veel beter af dan vroeger. Maar natuurlijk laat ik mijn teksten wel altijd eerst controleren voor ze verstuurd worden.

Natuurlijk wil ik absoluut niet te koop staan met mijn dyslexie, maar ik vind wel mensen die het echt hebben moeten sneller begeleiding krijgen. En ja dit is mijn mening, en ik hoop dat het systeem weer terug gaat naar vroeger en dat de mensen die het echt hebben ook alleen een verklaring krijgen en niet de personen die het helemaal niet hebben, watje in deze tijd steeds meer ziet.
Vroeger was het een verschrikking voor mij om te zeggen dat je dyslexie had, dit kwam vooral omdat je dan in het hoekje werd gezet van deze persoon kan niks en is dom. En vooral op scholen werd je bij de kinderen gepest omdat je vaak veel fout had. Gelukkig krijgen de kinderen die het echt nodig hebben nu veel sneller hulp.

Nu wordt ook nog wel vaker gezegd, 'Dyslexie bestaat niet' of ze gaan redenen zoeken waar het door komt. Personen die dyslexie hebben kunnen hier niks aan doen, en moeten vooral niet in het hoekje gezet worden van 'dom', en je zal ook nooit van dyslexie afkomen. Mij heeft de dyslexie me alleen maar sterker gemaakt, en ik heb leren vechten voor mijn doelen te bereiken en voor mezelf te leren opkomen.

Ik hoop dat jullie mijn artikels accepteren zoals ik ze schrijf, met of zonder spelling fouten. Ook in dit artikel vertel ik hoe ik het beleefd heb, maar andere kunnen het weer heel anders ervaren. Daarom accepteer elkaar zoals iedereen is. En ja helaas kan je dyslexie niet verbergen zoals je sommige beperkingen wel kan verbergen!

Liefs, 
Amanda

PS In dit artikel staat niet alles hoe ik dyslexie heb ervaren en hoe ik het nu ervaar. dat komt omdat ik het vrij persoonlijk vind. Ook dit artikel is al vrij persoonlijk vind ik!