Sachsenhausen
Sachsenhausen ligt
ongeveer 35 kilometer van Berlijn af. Sachsenhausen was in de tijd van de 2e
wereldoorlog een Concentratiekamp, na de 2e wereldoorlog werd
het kamp ook nog door de DDR gebruikt. In 1936 werd het kamp gebouwd door
gevangen uit Esterwegen, vele wat hebben gewerkt aan de bouw van kamp
Sachsenhausen hebben het niet overleefd door de ondervoeding en de wreedheden
van de SS bewakers. Eind september van het jaar 1936 was het
Konzentrationslager Sachsenhausen zo als de officiële naam is klaar. 
Mijn bezoek aan
Sachsenhausen
Onderweg vanuit ons
hotel in Berlijn naar Sachsenhausen, was een hele mooie weg. Het was heel
rustig op de weg met auto’s en als je om je heen keek zag je hoe mooi het
landschap was. Toen we het dorpje Sachsenhausen inreden, merkte je dat het een
oud en rustig dorpje was. De gebouwen waren mooi opgeknapt en hadden een mooi
kleurtje. Eenmaal aangekomen bij de parkeerplaats merkte je dat er veel mensen
het kamp bezoeken, vooral veel Nederlanders bezochten die dag het kamp.
Van de auto liepen
we richting het kamp, je kreeg beetje het idee dat je in het bos liep omdat het
kamp tussen de bomen in het bos ligt. Maar eenmaal aangekomen bij de poort met
het bord ‘Arbeit Mach Frei’ krijg je een heel ander gevoel. Ik merkte vooral
toen ik door de poort liep dat ik het gevoel kreeg dat ik op me hoede moest
zijn, bang dat het nog steeds werkelijkheid was en geen geschiedenis.
Wij hadden ervoor
besloten omdat we ook nog na huis moesten rijden om het echt alleen te
bezichtigen en niet alle verhalen te gaan lezen, ook omdat we van tevoren veel
gelezen hebben over het kamp. Maar dat houd wel voor mij in dat ik nog een keer
terug wil na het kamp, om dat wel alle verhalen te lezen van overlevende en wat
precies in de gebouwen gebeurt is. Maar dit houd in als je alles wilt lezen dat
je een hele dag in het kamp bent, en helaas kon dat niet met onze terugreis.
Vandaar onze keuze.
Als je de poort
door bent, zie je meteen hoe groot het kamp is. Ook zie je overal om je heen
torens, waar toen de militaire inzaten met geweren. Niet alle barakken staan
nog op het kamp omdat er vele verbrand zijn, om sporen te wissen. De gebouwen
en barakken wat er nog staan zijn nog van toen, en is dus niks meer aan gedaan
ze hebben alleen in iedere kamper informatie borden neergezet.
Toen we de eerste
barak ingingen moesten we over een glazen vloer lopen die iets hoger was dan de
originelen vloer, dit om de oude vloer niet te beschadigen. In dit kamp werden
veel medische experimenten met de gevangen gedaan, vele hebben die experimenten
niet overleefd. Het was een heel raar gevoel om door die barakken en gebouwen
te lopen, maar ook om over het terrein te lopen. Vooral omdat je weet dat je
zelf elk moment het kamp kan verlaten en vroeger de mensen hier gevangen staat,
waarvan vele niet meer het kamp hebben kunnen verlaten om terug te keren naar
hun families.
Eenmaal toen we het
gebouw inliepen waar de experimenten werden uitgevoerd, merkte ik hoe erg de
gevangen geleden hebben en wat ze hebben moeten meemaken. Natuurlijk kan men
zich dat nu niet voorstellen dat dat nu nog gedaan zou worden, maar helaas was
dat toen heel anders. Ook als je zag waar de gevangen daarna heen gebracht
werden in de kelders, kreeg af en toe het idee dat de geur er nog steeds was.
Ook liep ik elk
gebouw heel voorzichtig in, dit was het zelfde gevoel als bij binnenkomst van
de poorten. Het idee dat er elk moment iemand je stond op te wachten.
Toen er verder zijn
gelopen over het terrein kwamen we uit bij de muur waar veel gevangen zijn
geëxciteerd, waaronder ook veel Nederlanders. Meteen daarnaast is het
crematorium, wat nog in vrij goede staat was, en je zag goed dat de gevangen
van het kamp voor de SS’ers niks waard waren. Helaas merk je het nu ook nog af en
toe dat voor sommige mensen een mensen leven niks waard is. Terwijl ik van
mening ben dat ieder leven het waard is om er te zijn, en een goed en mooi
leven verdiend.
Toen we de weg
vervolgde op het kamp kwamen we bij gebouwen uit die alleen een deur hadden,
hier zaten gevangen die alleen naar buiten mochten om te werken en erna weer
direct terug het gebouw in moesten. De personen die dit overleefd hebben,
hebben ook de vreselijke dingen gehoord, van wat in het cellen gebouw naast hun
afspeelden.
Ik merkte vooral
aan mensen die het kamp bezochten van Duitse afkomst dat ze zich heel erg
schaamde over de geschiedenis van hun land. Vooral omdat de geschiedenis van de
oorlog in duistland het liefst niet verteld wordt, daardoor schamen de meesten
zich omdat ze nooit hebben geweten wat zich precies vroeger allemaal heeft
afgespeeld.
Ik kan nog zo veel
vertellen over dit kamp, maar er zullen ook mensen zijn die het gaan bezoeken.
En ik vind iedereen wat het kamp bezoek, moet stil staat bij wat er toen
gebeurt is. Dat is onze geschiedenis en die geschiedenis moet geschiedenis
blijven!
Het bezoek aan
Sachsenhausen zal mij altijd bijblijven, en ga zeker nog een keer terug om alle
verhalen te lezen. Somme verhalen heb ik nu al mee gekregen omdat in een paar
gebouwen de verhalen verteld worden via de audio in het gebouw.
Toen we weer in de
auto na huis zaten merkte ik hoe blij wij mogen zijn met onze vrijheid,
hiervoor moeten we heel dankbaar zijn, want 70 jaar geleden in de oorlog was
vrijheid niet van zelf spreken. Ook nu leven sommige mensen niet in vrijheid.
Ik hoop dat jullie
dit artikel hebben gelezen met een kijk op het verleden zoals ik het bezoek aan
het kamp in Sachsenhausen heb meegemaakt. Ook hoop ik dat jullie dit artikel en
misschien in de toekomst meer van deze artikels recepteert, want zulke dingen
horen ook bij mijn lifestyle. Natuurlijk snap ik dat er mensen zijn die dit
artikel liever overslaan, dat respecteer ik ook en begrijp ik natuurlijk.
Mochten jullie
vragen over dit artikel hebben of meer over het kamp willen weten dan kunnen
jullie mij altijd mailen. (amandaslifestyleblog@gmail.com)
Liefs, Amanda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten